Bu iki zıt tutum sosyalleşme döneminde ortaya çıkar. Her şeyi düşünen tabiat ana zihinsel gelişim sürecini aşağıdaki şekilde düzenlemiştir:

İkince haftasından itibaren yavru köpek çevresiyle ilgilenmeye başlar. Annesi, hemcinsleri ve insanlar onun başlıca ilgi alanlarıdır. İçinde yaşadığı çevreyle ilgilenir. Enik ve karşılaştığı bütün canlılarla arasında bir çekim gücü hisseder.

Bilim adamları yavrunun hemcinsleri ile ilgilenmesini “kendine özgü çekim gücü” şeklinde tanımlarken, yavru köpeğin insanla ilgilendiği diğer durumlar için de “ kendine özgü olmayan çekim gücü” derler.

Yavru Köpeklerde Gözlenen Davranış Değişimleri

Yavru köpek ister dost ister düşman tüm canlıların, sadece en belirleyici özelliklerini aklında tutar. Karşılaştığı kişiler onu kendi kişisel özellikleri ile değil, türlerinin davranışlarıyla etkilerler. Bu nedenden dolayıdır ki yavru köpek kısa sürede yetiştiricisini unutur: Onun vasıtasıyla sadece insan türüyle ilgilenmiştir.

Beşinci haftanın başlarında çok dikkat çekici bir olay gerçekleşir: Cinsler arasındaki çekim gücüne bağlı davranışlar gitgide azalır, hatta üçüncü aynın sonunda tamamıyla yok olur. Yavru köpek yeni olana karşı aynı anda hem korkuyu hem de iğrenmeyi öğrenir.

Yavru köpeğin hemcinslerinden iğrenmesini istemeyen doğa ise ilerdeki avlarının, rakiplerinin ve dostlarının alay konusu olmasını da asla istemez. Böylece köpek nesli yaşantısına devam eder. Nesilden nesile de bu şekilde öğrendikleri ve değişim gösterdikleri için aynı duruşu sergilerler.